Het WFCC congres vond dit jaar plaats in de gezellige badplaats Jurmala (Letland) van 27 juli tot 2 augustus. 16 jaar geleden, bij een vorig congres, verbleven we in hetzelfde hotel, maar slechts weinigen konden zich dat nog herinneren. Letland kreeg de organisatie pas toegewezen in een Zoom-meeting einde 2023, maar op korte tijd slaagde Julia Vysotska erin alles in orde te brengen. Het was een beetje “low profile” (er was bijvoorbeeld geen excursie op donderdag), maar de hele organisatie verliep uiterst vlot.

Een ruime delegatie uit de Lage Landen was aanwezig. De resultaten in de oploswedstrijden waren eerder middelmatig, maar des te meer waren er successen in de compositiewedstrijden.

Op de openingsdag kreeg ik al de gelegenheid om vier grootheden in de eindspelstudie te fotograferen.

Van links naar rechts: Yochana Afek, Martin Minski, Gady Costeff en Steffen Slumstrup Nielsen

Het “officiële” programma startte met een informele samenkomst in de bar naast de toernooizaal. Dit was een prettige gelegenheid om alle bekenden nog eens te ontmoeten.  Immers, tegenwoordig verschijnt alle informatie on-line, en de tijd dat een grote groep componisten of oplossers rondom de aanplakborden staan, is voorbij. De communicatie verloopt via de smartphones, andere deelnemers ontmoetten wordt steeds moeilijker en nieuwe boeken worden niet meer gemaakt. Toch een flink verschil met congressen van 20 of 30 jaar geleden.

Op zondagnamiddag vond de eerste van in totaal drie vergaderingen van de WFCC plaats. De heetste hangijzers waren een eventuele boycot tegen Israël (gaat niet door) en het herbekijken van de 1,67 punten voor studies in de FIDE-Album (blijft onveranderd). Een oud zeer is het vinden van kandidaten voor de volgende congressen (WK en EK). Een voorstel van Rusland kon moeilijk serieus genomen worden. Roemenië en Estland dienen zich als kandidaten aan, maar daar zal later op het jaar een beslissing per Zoom-meeting worden genomen.

Na een zwoele zaterdag werd er voor zondagavond een “storm” voorspeld. Nu staan de Baltische staten niet bepaald bekend voor orkanen of alles vernietigende moessonregens, en iedereen ging rustig slapen. Maandagochtend om 10 uur zou met het Open Toernooi een driedaagse oplosmarathon beginnen, en iedereen wilde fris aan de start komen.

Maandagochtend om half acht stonden we met een grote groep voor de gesloten deuren van de ontbijtzaal. De storm had lelijk huis gehouden in Letland (vooral Jurmala was getroffen): overstromingen, bomen op de weg, openbaar vervoer tureluurs, enz. Zelfs het personeel had het hotel niet kunnen bereiken.

Enkele dagen later waren de sporen van de storm nog steeds zichtbaar.

Ward en Elizabeth Stoffelen hadden bovendien de pech dat ze pas op zondagavond in Jurmala kwamen, “midden in de storm”. Over hun avonturen tussen luchthaven en hotel kan je gerust een dik boek schrijven.

Snel besloten we (ik was toernooileider) om de wedstrijd uit te stellen. Om tien uur opende de ontbijtzaal, en uiteindelijk begon het oplossen om 13 uur. Het toernooi zelf verliep vlot en ‘s avonds kon de eindstand gepubliceerd worden.

Het dak kon de regen niet verwerken.

In de eerste ronde was er een klein Belgisch succesje, want de tweezet van Raymond Gevers zorgde voor vele slachtoffers. Ook in de tweede ronde was het hard werken. Ik experimenteerde met een S#9. Niet zo moeilijk, en met een “menselijke” oplossing. Maar ik verwachtte wel dat velen zich zouden laten afschrikken. Toch werd hij nog behoorlijk goed opgelost.

Waren Nikos Sidiropoulos en Marcel Van Herck niet gelukkig met de selectie?

Zowel Piotr Murdzia als Boris Tummes scoorden 55 op 60 punten. De eerste studie hadden ze fout, en beiden verloren één punt op de driezetten (maar niet op dezelfde). Een onverwacht toeval. Dit leidde tot een technisch probleem bij de prijsuitreiking: hoe verdelen we de beker en de gouden en zilveren medaille? Uiteindelijk gaf Boris de voorkeur aan de beker, en Piotr aan de medaille. Diens bekerkast zal overigens ondertussen zeker al uitpuilen.

Derde was Kacper Piorun, vierde verrassend de Tsjech Miroslav Voráček (hij scoorde zowaar een grootmeesternorm) en vijfde de jonge Serviër Ilija Serafimović.

De Laaglanders presteerden eerder middelmatig, behalve Andy Ooms die uitstekend elfde werd, en zelfs zijn eerste IM-norm boekte: 7. Eddy Van Beers (46,5), 9. Nikos Sidoropoulos (45), 11. Andy Ooms (44), 31-32. Joost Michielsen (35), 39. Dolf Wissmann (32), 40. Hans Uitenbroek (30,5), 41-42. Johan de Boer (30) en 66-67. Marcel Van Herck (16). Er waren 90 deelnemers. Ook regelmatige deelnemers aan onze toernooien Dmitrijus Chocenka (IM) en Richard Dobiáš (FM) behaalden een norm.

Er was wel een kleine ontgoocheling: dit Open Toernooi was de laatste wedstrijd voor de World Cup 2023-2024. Eddy Van Beers had de leiding in het klassement, maar door zijn toernooizege kon Piotr Murdzia nog net over Eddy in het klassement springen. Het scheelde slechts een puntje.

Toernooileider van het WCSC (dinsdag en woensdag) was Ryszard Królikowski. Maandag had hij nog verplichtingen in Polen en pas ‘s avonds reisde hij naar Jurmala. Daarvoor moest hij wel Litouwen passeren, waar de storm volgens sommige bronnen nog zwaarder had uitgehaald dan in Letland. Ergens midden in de nacht arriveerde hij, en enkele uren later kwam hij als een zombie de toernooizaal binnengewandeld.

De selectie van het WK was nogal ongelijk. De tweezetten en driezetten waren (te?) gemakkelijk, en na twee ronden was er een grote groep van oplossers die het maximum of bijna het maximum hadden. Ook de studieronde leek aanvankelijk een makkie te worden, maar dat vermoeden bleek ongegrond. De studies waren verraderlijk, en velen liepen ergens verloren. De “oudjes” deden het behoorlijk en na de eerste dag had Jonathan Mestel de leiding, voor Martynas Limontas en Arno Zude.

De tweede dag begon met een te gemakkelijke helpmatronde: alleen één variant van de H#7 zorgde voor problemen, zodat alle toppers 12,5 of 15 punten hadden. De meerzetronde zorgde voor één van de grootste slagvelden die ik ooit gezien heb: na een uur tijd had bijna niemand iets op zijn papier geschreven. Uiteindelijk konden slechts 4 oplossers 10 punten behalen, enkelen vonden één oplossing (5 punten) en de rest ... Tja.

Steffen Nielsen vatte het als volgt samen:

De zelfmatronde (S#2, S#3, S#4) had wel een “normale” uitslag. Maar hoe de selectie er ook uitziet, omzeggens altijd krijgen we een “eerlijk” klassement. Kacper Piorun behaalde zijn zesde titel met 80 punten, ééntje meer dan John Nunn. Een aangename verrassing was de derde plaats van Nikos Sidiropoulos (77,1 punten), die bovendien ook nog een grootmeesternorm behaalde. We kennen hem al vele jaren als één van de topfavorieten bij de toernooien in België en Nederland. Onlangs is hij echter terug naar Griekenland gekeerd, en we zullen hem derhalve nog slechts sporadisch ontmoeten.

Eddy Van Beers wist weliswaar twee afdelingen te winnen (driezetten en zelfmatten), maar verloor te veel punten in de andere sessies en finishte slechts 12de met 65,5 punten.

De andere deelnemers uit de Lage Landen eindigden allemaal in het midden van het peloton: 24. Hans Uitenbroek (59,6), 33. Dolf Wissmann (54,3), 36-37. Andy Ooms (53,1), 38. Joost Michielsen (53), 46. Johan de Boer (46,9) en 67. Marcel Van Herck (28). Er waren 82 deelnemers uit 17 landen.

Het landenklassement was spannender dan ooit en Groot-Brittannië kon nipt Polen achter zich laten: beide teams scoorden 153 punten, maar de Britten hadden 27 minuten minder tijd verbruikt. Het was slechts de tweede keer sinds 2009 dat Polen niet wereldkampioen werd (in 2021 won Rusland). Israël eindigde derde. Nederland won de clash van de Lage Landen: met een 8ste plaats (130,4 punten) bleef het nog ruim België (11de met 118,6) vooraf.

Op dinsdagnamiddag waren er vier lezingen, die toevallig allemaal eindspelen als onderwerp hadden. De plaatselijke speelster Laura Rogule toonde een mooie studie van een van haar landgenoten. De kersverse grootmeester Steffen Slumstrup Nielsen gunde ons een blik in zijn “laboratorium”. Jan Sprenger (grootmeester OTB en de laatste jaren zeer actief als eindspelcomponist) filosofeerde over de vervelende analytische zijvarianten in studies, en tenslotte probeerde de Moldaviër Mihail Croitor ons te overtuigen dat het eindspel toren en loper tegen loper toch niet zo saai is.

Een aandachtig publiek bij de lezingen.

Tussendoor vonden nog enkele andere oploswedstrijden plaats. Er was een retro-competitie. De 15 deelnemers kregen 90 minuten voor 6 problemen. Michel Caillaud gaf na 42 minuten een perfect ingevuld formulier af. Dus gemakkelijk? De andere deelnemers zullen daar een andere mening over hebben: Vidmantas Satkus werd tweede met 20 punten (op 30) na 87 minuten. Axel Gilbert en Joachim Hambros bleven ook op 20 punten steken, maar gebruikten wel de volledige tijd. Nikos Sidoropoulos en Eddy Van Beers deelden de 9de en 10de plaats met 10 punten.

In de Baltic Combined moesten de deelnemers voor het congres een eigen origineel probleem indienen. Deze problemen worden dan gebruikt bij een oploswedstrijd tijdens het congres. Het is een idee van de plaatselijke man Ilja Ketris. Er waren 13 deelnemers, die dus elk de twaalf problemen van de anderen moesten oplossen. Een prettige formule, hoewel ik eerlijk moet toegeven dat ik het puntensysteem niet helemaal begrijp. In elk geval, de deelnemers wisten het wel, en de winnaar was Ilija Serafimović, voor Jonathan Mestel en Michel Caillaud. Andy Ooms werd vijfde, Hans Uitenbroek zesde en Joost Michielsen zevende.

De Baltic Combined.

Het Fairy Solving is ondertussen een vaste waarde op het congres. Vidmantas Satkus schoof de 24 deelnemers 12 problemen onder de neus (2 sessies van 90 minuten). Aartsmoeilijk, zo bleek, want winnaar Eddy Van Beers scoorde “slechts” 35,5 punten op 60. Hij hield specialisten Michel Caillaud (32,5) en Juraj Lörinc (26,5) nog net achter zich.

Ook voor de anderen was het punten sprokkelen waar het maar kon: Johan de Boer (7de-8ste met 17,5), Hans Uitenbroek (9de met 17), Joost Michielsen (15de-16de met 10), Dolf Wissmann (18de met 7,5) en Andy Ooms (20ste-22ste met 5).

De deelnemers aan de Fairy Solving.

Een speed solving of een solving show waren er niet. Zoals gebruikelijk kun je alle details van de oploswedstrijden (opgaven, oplossingen, eindstanden) in pdf-vorm terugvinden op de website van de WFCC (kijk onder “Solving Portal”).

Op donderdag was er geen excursie voorzien, en vele deelnemers bezochten Riga nog een keer. Een treinreis van enkele minuten en je bent zo in het centrum.

Op vrijdagnamiddag was er een prijsuitreiking voor de winnaars van de officieuze compositiewedstrijden. In een artikel in Probleemblad zal Hans Uitenbroek een volledig overzicht geven van de bekroonde problemen uit België en Nederland. En ze waren talrijk! Bijna bij elk toernooi werden Nederlanders en Belgen naar voren geroepen, en overladen met flessen en andere trofeeën konden ze zich gaan opmaken voor het gezellige slotbanket ‘s avonds, waar ze overigens ook nog enkele prijzen in de officiële compositietoernoooien konden bemachtigen.

De Belgische tafel tijdens het slotbanket.

 De Nederlandse tafel tijdens het slotbanket.

De prijsuitreiking van de World Cup: van links naar rechts Julia Vysotska, winnaar Piotr Murdzia, tweede Eddy Van Beers en organisator Roland Ott.

Jurmala 2024 was een eenvoudig, maar zeer goed georganiseerd congres in een prettige sfeer en een aangename omgeving.

Bedankt, Julia!